Anna Thomas over de humor en inspiratie voor haar boeken
Wil je een stukje schrijven over (mijn) humor in feelgood en waar jij je inspiratie vandaan haalt, vroeg mijn redacteur Rianne van Luitingh-Sijthoff. En o ja, graag in 500 594 woorden. Ik haal mijn inspiratie uit het dagelijks leven. Er is niets zo interessant als overdag koffie drinken in wegrestaurants en daar naar sollicitatie- of verkoopgesprekken luisteren. Niet netjes, ik weet het. Aan de andere kant, mensen kunnen dergelijke gesprekken ook achter gesloten deuren houden. Het liefst zou ik een richtmicrofoon kopen, om het maar eens nog minder netjes te maken.
Het meest hilarische gesprek dat ik ooit hoorde was op een terrasje nabij een natuurgebied van een Goois stelletje dat achter me zat. Hij in pak, zij in een peperduur jurkje. Terwijl ik rustig een latte dronk en genoot van het uitzicht, stelde de man zijn vriendin voor om een heel ander soort ‘film’ samen te maken, namelijk eentje die geschoten zou worden op de Hoorneboegse Heide en waarin er tijdens seks gepoept moest worden. Dat laatste leek mij water naar de zee dragen, want de hele Hoorneboegse Heide ligt vol met hondenstront, maar ik hield mijn mond. Daar kwamen ze zelf ook wel achter als zijn vrouw tussen de dopheide ging liggen terwijl hij zijn camera installeerde.
De werkelijkheid is absurder dan fictie.
Om je fantasie te prikkelen moet je dingen meemaken. Om die reden koop ik uitsluitend oude auto’s, dan gebeurt er altijd wel wat. Manlief en ik reden eens door Frankrijk met een busje waar het raam niet meer van dicht kon. Op een gegeven moment voelde ik een prik in mijn nek en zag iets mijn t-shirt in tuimelen. Het bleek een wesp te zijn. Ik ben allergisch voor wespen dus schreeuwde ik dat mijn man de bus stil moest zetten. Ondertussen trok ik mijn shirt over mijn hoofd en gooide het met wesp en al uit het raam waarna ik hubby opdracht gaf om het gif uit de steek te zuigen. Hij gehoorzaamde keurig. Alles ging goed, tot er op de bus geklopt werd. Een werknemer van de securité vroeg me met een indringende blik of ik soms hulp nodig had. Welnee, riep ik. C’est une bite. Voor iedereen die net zo beroerd Frans spreekt als ik: ik had mijn echtgenoot zojuist een lul genoemd.
Doe alles en doe het schaamteloos. Zing ‘Paradise by the Dashboard Light’met je neef op het podium van Casablanca aan de Zeedijk in Amsterdam, plak stickertjes met prijsjes op kragen en handtasjes van klanten in een kringloopwinkel – heel leuk bij de kassa, echt – en organiseer een flashmob van mensen die nog nooit met een pottenbakkerschijf hebben gewerkt op de Grote Markt in Groningen. Soit, voor dat laatste kreeg ik geen toestemming, ondanks dat ik over twintig van die schijven beschikte en het me heel leuk leek om de klei in het rond te zien vliegen.
Humor zit in het onverwachte, in de tegenstelling en in het heel specifiek benoemen van dingen. Zo heet de paarse dildo van Anneke en Eloïse in Van je familie moet je het hebben Henk van Wateren. Niemand geeft zijn dildo een naam, behalve een paar kennissen van me die tijdens een verjaardag dat ding nog uit het laatje van hun nachtkastje haalde ook om hem aan me te laten zien. Persoonlijk voelde ik weinig behoefte om een blik te werpen op hun ‘Henk’, maar het was wel inspirerend. Die dag leerde ik namelijk dat er usb-oplaadbare versies bestonden met een afstandsbediening en als je dan bedenkt wat er allemaal fout kan gaan… dan heb je een verhaal.
Volg uitgeverij Luitingh-Sijthoff op Instagram en Facebook.
Nieuwsgierig geworden? Lees de boeken van Anna Thomas!
