De kunst van het creëren: Marjoleine Tel over haar schrijfproces

Elk boek heeft een verhaal, maar sommige verhalen zijn nét een beetje bijzonderder – vooral als je weet hoe ze ontstaan. In deze column neemt Marjoleine Tel je mee in haar schrijfproces. Want elk boek begint bij een idee… maar hoe groeit dat uit tot een volwaardig verhaal? Marjoleine Tel vertelt hoe dat proces er voor haar uitziet met alle inspiratie, keuzes en twijfels die daarbij komen kijken. Heb je de eerste column nog niet gelezen? Doe dat dan zeker, zodat je het hele verhaal niet mist!

𝗛𝗼𝗲 𝗱𝗼𝗲 𝗷𝗲 𝗱𝗮𝘁, 𝘇𝗼’𝗻 𝗿𝗼𝗺𝗮𝗻 𝘂𝗶𝘁 𝗷𝗲 𝗱𝘂𝗶𝗺 𝘇𝘂𝗶𝗴𝗲𝗻?

‘Eigenlijk zijn er grofweg twee manieren om een boek te schrijven: je gaat zitten en in het wilde weg tikken of je doet van tevoren (uitgebreid) research en maakt een schema met wat er gebeurt, wanneer, en waarom. En daartussenin bevinden zich nog allerlei mixjes die planning en intuïtie combineren. Mijn eerste fictieroman, Een onverwachte zomer (2021), schreef ik in het wilde weg, waardoor ik het drie keer geschreven heb. Geen goed idee. Mijn tweede tot en met mijn vierde op komst is zo’n mix van een schema in grove lijnen met veel gefantaseer binnen en buiten deze lijnen van wat de personages overkomt en wat ze uitvreten.’

𝗦𝘁𝗮𝗮𝗿 𝗷𝗲 𝘄𝗲𝘇𝗲𝗻𝗹𝗼𝗼𝘀

‘Al een jaar liep ik met het idee voor mijn nieuwe boek rond: de familiecamping in Nederland is in gevaar. En dat kan natuurlijk niet in mijn feelgoodserie Campinggeluk. In mei 2024 diende ik een inhoudsvoorstel van drie a4-tjes in bij mijn uitgever Hedda Sanders en mijn redacteur Rianne Koene van Luitingh-Sijthoff. Aan dat voorstel werkte ik vijf dagen, waarvan ik er drie wezenloos naar mijn laptop gekeken heb. Een paar weken later kreeg ik een dikke duim terug en het gesprek over de deadline.’

𝗠𝗮𝗻𝗶𝗮𝗸𝗮𝗮𝗹 𝗶𝗻 𝗱𝗶𝗲𝗻𝘀𝘁 𝘃𝗮𝗻 𝗵𝗲𝘁 𝘃𝗲𝗿𝗵𝗮𝗮𝗹

‘Die deadline was afgelopen februari en ik heb het gered. Maar vraag niet hoe, want er kwam nog een novelle, een heupoperatie en een andere klus tussendoor. Vanaf begin oktober werkte ik drie maanden lang, zeven dagen per week, aan mijn boek. Dit maniakale is overigens wel hoe ik het allerliefst schrijf: achter elkaar, in dienst van het verhaal, 1500 woorden per dag en niet meer want anders ga ik slap ouwehoeren.’

𝗔𝗹𝘀𝗼𝗳 𝗷𝗲 𝘄𝗲𝗲𝗿 𝗲𝗶𝗻𝗱𝗲𝘅𝗮𝗺𝗲𝗻 𝗱𝗼𝗲𝘁

‘Mijn bureau ligt vol met briefjes, al dan niet met briljante ingevingen, plattegrondjes, tips, leuke woorden. Het tijdsschema aan de muur van mijn werkkamer is grotendeels ingevuld, maar wordt nooit meer compleet want dat laatste hoofdstuk had haast en schreef bijna zichzelf. Mijn 75.000 woorden stuurde ik naar mijn vaste proeflezers en het voelde weer alsof ik op de uitslag van mijn eindexamenresultaten wachtte.

Nee hoor, dit is geen koketterie, het voelt echt zo. Het verhaal is niet meer van mij, ik trok aan de touwtjes – voor zover mijn personages dat toelieten – maar nu is het aan degene voor wie ik het doe. Eerst mijn proeflezers, dan de uitgeverij en tot slot de allerbelangrijksten: mijn lezers. Een paar reacties van proeflezers heb ik ‘binnen’, zij spoorden me al eerder aan door te tikken omdat ze heel benieuwd zijn naar de afloop. Net zoals ikzelf, overigens, toen ik aan Zomerhuis voor jou en mij schreef. Want een schema werkt fijn, maar het intuïtieve schrijven gaat voor alles!’

Meer over dit proces op zaterdag 26 april!

Benieuwd naar haar boeken?

Het vierde en laatste deel

Zomerhuis voor jou en mij

Martin en Linda keren terug naar Nederland als hun camping dreigt te veranderen in een luxe villapark. De plannen zorgen voor onrust, maar brengen ook nieuwe kansen – op ruimte, liefde en onverwachte veranderingen. Terwijl kampeerders verdeeld zijn, staat Linda een verrassende wending te wachten.