Feelgood en oorlog: kan dat wel? Volgens auteur Karin Quint wel

Het nieuwste deel uit de Landgoed Rosaville-serie, De ijskelder, speelt zich af in en vlak na de Tweede Wereldoorlog. Feelgood en oorlog, kan dat wel samengaan? Volgens auteur Karin Quint wel.

Waarom wilde je een feelgoodboek schrijven waarin de oorlog zo’n prominente rol speelt?

Ik ben een behoorlijk optimistisch mens en heb, zelfs als nieuwsjunkie, best een groot vertrouwen in de mensheid. Dat vertrouwen begint te wankelen als ik boeken over de Tweede Wereldoorlog lees. Jodenvervolging, concentratiekampen, ongelooflijke wreedheid; ik vind het nog steeds moeilijk te bevatten wat er in die jaren allemaal is gebeurd. In de meeste boeken over de oorlog is de feelgoodfactor logischerwijs ver te zoeken. Het leek me een mooie uitdaging om juist de warmte van het feelgoodgenre te combineren met de zwaarte van de oorlog.

Het verhaal speelt zich grotendeels af na de oorlog. Was dat niet al een ‘feelgood’-periode? Nederland was toch bevrijd?

Ja, het was voor veel mensen een periode van optimisme. De wederopbouw was in volle gang, mensen keken vooruit en probeerden de oorlogsjaren te vergeten. Voor mijn hoofdpersonage Alix Rokebrand is dat alleen niet zo makkelijk. Ze is getraumatiseerd uit de oorlog gekomen. Als dochter van een voormalige NSB-burgemeester, die in een interneringskamp zit te wachten op zijn proces, wordt ze overal buitengesloten. Bovendien zit ze vast aan Rosaville, het landgoed waar ze nooit had willen wonen en waar ze alleen maar slechte herinneringen aan heeft. Haar oorlog is nog lang niet voorbij.

Hoe kan zoiets dan toch ‘feelgood’ zijn?

Het mooie aan feelgood is dat het geen strak omlijnde definitie heeft. Het gaat over mensen die tegenslagen – hoe klein of groot ook – overwinnen en daar sterker uitkomen, maar hoe je dat verder invult is helemaal aan de schrijver. Voor mij is er maar één echte regel: hoe diep de dalen (of loopgraven – andere oorlog) ook zijn waar ik mijn personages mee naartoe neem, uiteindelijk moeten ze boven op de berg eindigen met een wijds uitzicht en een glimlach op hun gezicht. Datzelfde geldt voor de lezer.

Hoe heb je die feelgoodfactor in het verhaal van Alix weten te krijgen?

Veel van wat wij over de Tweede Wereldoorlog lezen, zien en horen, gaat over die vreselijke wreedheden. Maar ook in en na oorlogstijd werden vriendschappen gesloten, werden mensen verliefd, was er soms warme appeltaart – als je de ingrediënten kon krijgen – en werd er gelachen en gedanst. Bijna onmerkbaar wordt Alix’ zware leven een beetje lichter. Ze heeft in het begin van het boek misschien alle hoop verloren, maar als lezer weet je natuurlijk dat het goed zal aflopen. En dat is geen spoiler, dat is een belofte. Want dat is feelgood.